مراقبه 20/5:

 

روز:

خنديدن از مقدس ترين عملهاست اما اندك كساني خنده واقعي سر مي دهند. خنده مردم بسيار سطحي است. يا روشن فكر مابانه يا صوري و ظاهري يا تشريفاتي و يا ادا و اطوار. هيچگاه از ته دل نيست.

اگر كسي بتواند با تمام وجود و از ته دل بخندد، در آن لحظه با اتفاقي شگرف روبرو مي شود. وقتي تو از ته دل بخندي، از خود بي خود مي شوي و در اين حالت بي «‌خود » ي است كه مي تواني خدا را بشناسي.

روشهاي گوناگوني براي بي «‌خود »‌ شدن وجود دارد اما خنديدن زيباترين روش است. خنده به هيچ استعدادي نياز ندارد. در واقع، كودكان زيباتر و عميق تر از هركس ديگر مي خندند. اما هرچه سنشان بالاتر مي رود، از خنده خودداري مي كنند. در اين انديشه مي افتند كه آيا بخندند يا نخندند. آيا موقعيت براي حنديدن مناسب است يا نه.

بياموز كه دوباره همچون كودكان بخندي. آگاهانه و از ته دل بخند، نه به ديگران، بلكه به خودت نيز. كوچكترين فرصت خنديدن را از دست نده كه خنديدن عبادت است.

 

شب:

دين را نبايد نهادي مستقل تلقي كرد، نبايد آنرا از زندگي جدا ساخت. بايد آنرا به خود زندگي تبديل كرد. هركاري انجام مي دهي- آشپزي، ظرفشويي، باغباني- عبادت است. نيايش است. دينداري است. هرگاه دين تافته اي جدا بافته از زندگي شود، انزوا مي آفريند و هرگاه دين خود زندگي باشد، آفريننده مي شود.

زندگي را تاآنجا كه مي تواني آسان بگير. زندگي را هرقدر آسان تر بگيري، روشني بيشتري مي يابي. هرقدر زندگي را آسان تر بگيري، از نور سرشار تر مي شوي.