مراقبه 29/5/:

 

روز :

   موسيقي درون داراي كيفيت عجيبي است. موسيقي بيرون نياز به يك ساز موسيقي دارد. نياز به دو پارگي دارد: موسيقي دان و ساز موسيقي، موسيقي درون دوپاره  نيست؛ موسيقي دان خود موسيقي است. موسيقي دان ساز موسيقي و همه چيز است.

   موسيقي درون، سكوت و صداي سكوت است. سكوت موسيقي خود را دارد. اين موسيقي را فقط كساني مي توانند بشنوند كه تمام سر و صداها را از سرخود دور ريخته اند. اين موسيقي رافقط مي توان باقلب شنيد نه با سر. كسي تمام وجودش سر است نمي تواند بشنود. فقط كسي كه سر شار از قلب  و عشق است قادر به شنيدن آن است.

   اين موسيقي پلي رنگين كماني را پيش پاي تو قرار مي دهد. نمي تواني با ذهنت به چنگش آوري و در برش بگيري. بايد ذهن را كاملا دور بيندازي تا ناگهان پديد آيد.

   اين هنر مراقبه است: به آرامي كنار گذاشتن ذهن، در بر گرفتن موسيقي درون و هم نوا شدن با دنياي دروني يكي بودن.

   آن را ‹‹ خدا ››، ‹‹ حقيقت ›› يا ‹‹ دارما ››  مي خوانند و آن چيزي نيست مگر شنيدن موسيقي سكوت.

شب:

   بياموز كه هرجه بيشتر ساكت و خاموش شوي. بياموز كه هرچه بيشتر آرام شوي. از سكوت و آرامش لذت ببر. آنها پيش قراولان عزيزترين مهمان هستند .

   آنگاه در سكوتي ژرف به سر مي بري براي ميزباني خدا آماده مي شوي.

 

خواب

 

خواب، الهي است؛ بيشتر از هر موقعيت ديگري الهي است. اگر كسي هنگام مدي تيشن به خواب رود، مدي تيشن در لايه هاي ناخودآگاهش منعكس مي شود.

آيا تا به حال توجه كرده ايد كه آخرين فكرتان در شب، نخستين فكرتان در صبح روز بعد خواهد بود؟ دقت كنيد،‌آخرين فكر را وقتي به خواب مي رويد، ‌به ياد داشته باشيد. شما درست در آستانه مي ايستيد؛‌ آخرين فكر شب،‌ اولين فكر روز بعد خواهد بود.

به همين دليل است كه همه اديان، ‌بر دعا كردن قبل از خواب تاكيد كرده اند. دعا به اينصورت در دل مي نشيند و تمام شب، چون عطري شما را در بر مي گيرد؛ فضاي درونتان را پر مي كند و صبح وقتي بيدار مي شويد، همچنان آنجاست. هشت ساعت خواب را مي توان بعنوان مدي تيشن بكار برد. امروزه مردم وقت زيادي ندارند. پس مي توانند از اين هشت ساعت خواب، بعنوان مدي تيشن استفاده كنند.